Update: Hoe het nu met mij gaat.

De afgelopen week is als een sneltrein voorbij gevlogen. Zo zat ik maandagmiddag nog met een vriendin bij de kapper te wachten. Zo kreeg ik vlak ervoor het telefoontje dat ik zsm naar  Zwolle moest komen voor opname..

Ik stond al een tijdje op de wachtlijst voor de operatie  aan mijn nekwervels maar vanwege een aantal spoedgevallen tussen door was het nog niet zover. Ik kon iedere dag gebeld worden en dan de datum te horen krijgen van de opname. Iedere dag was wel een beetje spannend als de telefoon ging maar ik was er zo weinig mogelijk mee bezig.

Ook maandagochtend was ik nergens mee bezig en begon ik met het fotograferen voor een artikel. Daarna ging ik lekker de stad in om gezellig met een vriendin even te lunchen en naar de kapper te gaan. Eenmaal aan de buurt ging mijn telefoon af, er was een patiënt uitgevallen en of ik zsm naar Zwolle kon komen voor opname. Ik schok ervan en belde naar huis of het allemaal mogelijk was om mij erheen te brengen. Ergens hoopte ik dat het niet door zou gaan en niet ging lukken omdat het zo snel ging allemaal, maar aan de andere kant dacht ik, het gaat zo snel nu ik heb geen tijd om erover te denken en dagen met zenuwen door te brengen.

Maandagmiddag zat ik bij de kapper, om half 5 was ik al in het grote ziekenhuis klaar voor opname. Ik was echt ontzettend zenuwachtig en wist totaal niet wat er allemaal ging gebeuren. Gelukkig die maandagavond niet zoveel. Ik had een zaal voor mij alleen en kreeg direct de kaart met een heleboel lekkere toetjes. Mijn ouders en mijn vriend en zijn zusje kwamen langs wat ik erg fijn vond. Even wat afleiding tussen alle drukte door. De reden dat ik maandagavond opgenomen werd was omdat ik dinsdagochtend als eerste geopereerd zou worden. Die nacht deed ik geen oog dicht omdat ik niet wou dat het snel dinsdag zou zijn.

Dinsdagochtend om half 7 stonden de verplegers om mijn bed om mij klaar te maken voor de operatie. Ik vond het allemaal ontzettend eng maar liet het maar allemaal over mij heen komen. Om half 8 werd ik weggebracht en om 8 uur reed ik de OK in.

Rond een uurtje of 10 hebben ze mij op de uitslaapkamer weer wakker gemaakt, helaas was ik erg ziek geworden van de narcose en probeerde ik zoveel mogelijk de slapen. Om een uur of 1 brachten ze mij naar de zaal waar ik met 3 andere lag. Ik heb weinig van die uren meegekregen omdat ik zo beroerd was en voor ik het wist was het half 3 en mocht ik eindelijk mijn ouders en mijn vriend zien, dat was super fijn en daarvan knapte ik direct een stukje op. Voor de operatie hebben ze mijn slokdarm en stembanden opzij gelegd, mijn keel deed daardoor erg zeer en slikken ging erg moeilijk maar gelukkig was mijn stem nog helemaal hetzelfde en dat voelde goed. De hele dag en nacht lag ik vast in bed, ik kon niet bewegen en voelde mij totaal niet op deze wereld.

Woensdag was het al de bedoeling om te proberen uit bed te komen maar dat was erg moeilijk. Het voelde alsof ik mijn nek niet kon bewegen en doordat ik bang was voor de pijn deed ik het ook niet. Het ging moeizaam maar toe het eenmal lukte viel het enorm mee. Ook lopen ging al aardig goed en eten en drinken werd ook alweer wat makkelijker. Woensdagmiddag kwam mijn vriend gezellig langs en mocht ik al met hem een stukje lopen naar het restaurant van het ziekenhuis. Het deed mij zo goed om even van de afdeling af te zijn en weer een beetje proberen de draad op te pakken. Voor mijn gevoel ging het al erg goed maar helaas moest ik nog een dagje blijven en pas als alles helemaal goed ging mocht ik waarschijnlijk donderdagochtend al naar huis.

Donderdagochtend zat ik vanaf 8 uur klaar om naar huis te gaan. Me ouders mochten pas 10 uur er zijn maar ik kon niet meer wachten. Ik probeerde mijzelf al een beetje klaar te maken, kamde voorzichtig mijn haar en poetste mijn tanden. Om kwart voor 10 waren mijn ouders er en blijer kon ik niet zijn, ik mocht naar huis en dat voelde super fijn.

Op dit moment gaat het steeds een stukje beter. Ik moet kalm aandoen en ik ben nog erg voorzichtig. Ik heb erg veel moeite met het recht houden van mijn hoofd en dat is op dit moment erg belangrijk. De pijn is draagbaar en kan ik goed aan. Aankleden kost wat meer tijd, net als douchen, lopen en spullen pakken. Het geeft allemaal niet want iedere dag word ik een stukje beter. Ik ben al lang blij dat ik even achter mijn iMac kan zitten om iets te typen voor mijn blog, even wat andere afleiding tussen de Netflix films en het slapen door.

Vandaag gaat mijn pleister eraf van de wond op mijn keel, ik ben erg benieuwd hoe het eruit ziet en of het een beetje meevalt. Voor de rest ga ik rustig aan doen en mij richten op mijn hoofd. Ik had nog wat foto’s gemaakt van producten voor de operatie en mocht het lukken ga ik de artikelen hiervan proberen te typen. Ik heb nog een lange weg te gaan voor ik weer helemaal herstelt ben, maar dat de operatie achter de rug is en dat mijn nekwervels weer in orde zijn maakt mij blij en geeft veel energie!

Bij deze een update hoe het nu met mij gaat!
Ik wil iedereen bedanken voor alle lieve berichtjes op de site en social media, het doet mij erg goed!

Tot snel.

Laura